Skuldaskil við almenning.

Á seinni hluta síðustu aldar,  voru skuldaskil landsfeðra fyrir útgerð og fiskvinnslu nánast árstíðarbundin aðgerð, veðbönd sá ég á 45 veðrétti.

Þetta gerðu landsfeður að eigin sögn af neyð.

Landsfeður og mæður eiga ekki að þurfa spyrja okkur, almenning,  hvað eigi að gera.

Þau eru valin af okkur til að gera það sem þarf að gera,  sérstaklega  ef að líkur séu á að frumskógarlögmál verði neyðargrunnur almennings. Neyð krefst neyðarráðstafanna.

Lánveitendurnir hafa búið við axlabönd og belti að tilstuðlan og með þátttöku ríkisvaldsins, með allt sitt á þuru, búið við vaxtamun svo ríflegan að hvergi í heiminum fannst annað eins. Þeir verða einfaldlega að setjast niður með skuldurum og leysa málin með þeirri reisn sem þeim sæmir og þeirra framtíð byggir á.

Ríkistjórn, byrjið samstarfið með stæl. Hysjið buxur lánveitenda upp. Lausn á skuldavanda heimilanna þolir ekki lengri bið.  

Hver vill bera kostnað af þeim blóðuga harmleik sem gjaldþrota fjölda heimil getur leitt af sér?. Það stendur upp á ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur að svara því með aðgerðum, væl dugar ekki lengur.