Það er dýrt að vera Íslendingur.

Framboðsfundur í sjónvarpi.

Ef sjónvarp sagði satt í gærkvöld, myndrænt og í sögðu orði er ekki að undra hver staðan er.

Þurfa þeir ekki á hjálp að halda?.

Maður spyr og spyr, og verður hvað eftir annað kjaftstopp með spurningar um hvað sé að hjá stjórnendum þessa lands sem sigla  þjóðarskútunni á sker hvert annað andartak á söguskeiði lýðveldistímans, á og eftir mestu góðærum  þeirra sögu. Er  það fortíðarþrá sem um er að kenna?, þrár og söknuður í moldarkofana og drullupollana sem ræður ferð ?. Það virðist vera.

Ekki getur það verið þjóðernisrembingur sem birtist í svo ömurlegum söknuði. Þeir eru að vísu til sem enn sakna hópreiðar í annað sinn til að vera á móti framförum til auðvelda tilveru á þessu skeri okkar.

Þarf ekki hjálpa þeim?.

 

 

 

Þeir vissu að hann átti ekki aura.

Hvað eru menn að fárast yfir fáeinum krónum,  til handa févana frómum frægum flokki í ferlegri neyð, flokki sem stóð vaktina í brúnni á þjóðarskútunni og lagði sig allan fram í tug ára við að stýra þjóðarskútunni í gegnum skerjagarðanna. Hann á allt gott skilið.

Ég get skilið afbrýðissemi hinna sem hafa ekki af svo miklu að státa, en að sjallarnir fái svo heiftarlegt samviskubit sem raun ber vitni, er erfitt að skilja.

Skilja þeir virkilega ekki að þjóðin verður ekki blekkt, hún þekkti vini sjallanna og þeirra þarfir, og skilur að ætíð skal  gjöf gjalda.

Þeir vissu að ef hann átt ekki aura og þá var tilgangslaust á hann að vona.

 

 

 

 

 

"Hitt er víst að hann átti ekki aura,

en ætíð er lögmálið svona;

á hamingju er heimurinn nískur,

hvort heldur er vín eða kona,

ef tóm eða týnd er vor budda

--þá er tilgangslaust á hann að vona."

(Jóhannes )

Óreiðu kosningar í apríl 2009.

Við viljum virkilega upp á dekk?.

Við viljum breytingar frá tug ára stjórnmálaóreiðu á Íslandi.

Við þökkum forsjóninni, óþreytandi frumkvöðlum og því að við búum Ísland, við búum við verðmæti og við eigum öryggi, og við tökum undir í herópi Einars Ben:

Sé almúginn sínum foringjum framar, er festa hans vígsins síðasta hamar. Vaknaðu, reistu þig lýður míns lands.

Við erum vöknuð...!

Það er krafa allra landsmanna sem lifa við raunverulega jarðtengingu við fósturjörðina að stjórnmálamenn leggi af  innantóma þrætubókarlist sem einkennt hefur íslenska stjórnmála umræðu allan lýðveldistímann og einhendi sér í raunverulega vitræna rökræðu um endurreisn og styrkingu varna í sjálfstæðisbaráttu þjóðarinnar.

Við viljum þjóðarsátt til að brúa okkur burt frá óreiðu fortíðar.

Við viljum stjórnmálamenn og konur sem kunna að greina hinn daglega vanda, kunna samræðulist stjórnmála, kunna að leysa það næsta óleysanlega með samstarfi og samræðu hagsmuna hópanna.

Að slá skjaldborg um réttlætið, maður við mann, það er menningin, íslenska þjóð! (Jóhannes úr Kötlum)

Interview með gagnrýnislausri einsýni.

Kaupsýslumaðurinn af Hagkaupsætt, segir að honum hugnist ekki íslensk stjórnmál, en er samt á fullu við að búa til pólitískar sprengjur með erfðagóssi sínu. Það er sennilega margt til í því að ýmislegt gerjist í kýrhausnum, en að halda því fram að þreföldun fasteignaverðs á höfuðborgarsvæðinu hafi orðið til vegna uppbyggingu atvinnutækja á Austurlandi sem kostuðu rétt rúm 200 tonn af krónum, bendir til að í vændum sé mikil gerjunarbomba.

 

Til að forða mönnum frá slíku ályktunar óhappi, sérstaklega þeim sem eiga erfðagóssið sitt í banka, verður að benda á að bankarnir, sem voru einu sinni stórir en eru nú ekki neitt, fluttu inn sem erfðagóss frá útlöndum 600-800 tonn af krónum til fjárfestingar á höfuðborgarsvæðinu á þessum árum. Tilgangurinn var í upphafi að drepa Íbúðalánasjóð, í staðinn frömdu þeir sjálfsmorð. Ég spyr, var kaupsýslumaðurinn ekki heima þegar þetta gerðist ?.

 

Ég held að eigandi erfðagóssins í bankanum sem fékk viðtalssíður í Fréttblaðinu og er kvikmyndaframleiðandi ætti sem fyrst að gera kvikmynd um illareknu bankanna sálugu sem meiddu íslenska þjóð næsta jafn mikið og móðurharðindin gerðu eða jafnvel meir.

Hans banki yrði án efa góði bankinn sem aldrei gerir neinum mein og fremur aldrei sjálfsmorð, að fengnum rannsóknarniðurstöðum þeirrar rannsóknarkvikmyndargerðar.

Ég grét af öfund, vildi vera spói

og vildi að landið yrði tómur flói, 

og vildi elska og syngja í sinu þess,

--þá sagði spóinn, vertu bless.

 (Jóhannes)

Sálmur heiðingjans í Draumalandi.

Gagnrýnislaus einsýni segir gagnrýnandi Fréttablaðsins um gjörðir landsfeðra okkar í virkjunarmálum, sem í góðri trú voru og eru að reyna viðhalda velferðakröfum okkar sem búum þetta land og nýta þau epli sem land okkar gefur til þess að seðja hungur okkar og allt sem fegrar það svo sem menning og listir. Sem sagt líka andans fæðu.

 

Draumalandið er auðvitað draumur um þá draumastöðu að maðurinn geti lifaða sem hluti náttúrunnar eins upphaflega var gert ráð fyrir af drottni allsherjar sköpuði himins og jarðar. Evu var freistað og sagan varð sem hún er fyrir alla fjölskylduna frá Eden, hún er enn hluti náttúrunnar en fær ekkert fært á fati lengur til að hafa í sig og á.

Samkvæmt dómnum verðum við að streita í sveita vors andlits til að halda lífi og viðhalda lífi á jörðu hér um alla framtíð og það hefur ekki verið, og verður aldrei nein Paradísarvist.

 

Allt annað er draumsýn, tálar eða í besta falli skemmtileg rómantík til dægradvalar til að upplifa stund og stund af því lífi sem okkur var ætlað ef  forn amma okkar allra hefði ekki verið svo erfið í taumi sem raun bar vitni.

 

Höfðingjar þessa heims í dag

helvítis roðum rauðum

varpa á himins hlið,

breyta ódáinsakri í flag,

auðgast á stríði og nauðum

og kalla það kristinn sið

--  hafa þannig að háði

hann, sem boðaði frið.

(Jóhannes úr Kötlum)

Þegar landið fær mál.

Umræðan um Fljótsdalsvirkjun síðan Kárahnjúkavirkjun skapaði ósköp venjulega íslenska þrætubók, ekki um efnisatriði, heldur listina að þræta og hefur ekkert með sanna náttúruvernd að gera, auk þess heldur var sú framkvæmd ekki þensluskapandi. Halldór Kiljan skilgreindi þessa iðju sem mjög skemmtilega og mikla andans íþrótt.

 

Davíð Oddsson hefur gefið út einn kafla í góða þrætubók sem fjalar um að afdrif fjölmiðlalaganna hafi valdið bankahruninu. Önnur er þrætubók náttúruleysingjana, sem er orðin framhaldssaga er fjallar endalaust um að framkvæmdarósköpin á Austurlandi sé örlagavaldurinn að hruninu. Enn er ný af nálinni heil kvikmynd náttúruleysingjana sem er gerð til að skapa meiri þrætur og er beint gegn fólkinu í landinu. Gerð af fólki sem framfleytir sér með skáldastyrkjum eða erfðagóssi.

 

Allar slíkar þrætubækur valda aðeins brestum í sálarkytru okkar nytsamra sakleysingjanna og skapa eyrnaverk, tannverk, magaverk og að lokum hausverk, síðan sálarverk tómleikans í miklum tilvistarvanda íslenskrar þjóðar í ríku landi.

Mönnum um allt land er það ljóst að allir þjóðfélagsþegnar verða nú að borga fjárfestingafylliríið í fasteigna braski upp á 500-600 miljarða innfluttra króna á höfuðborgarsvæðinu á síðustu árum, sem er höfuðástæða hrunsins. En fjárfestingin í atvinnutækjum á Austurlandi greiðist með sjálfsaflafé þeirra framkvæmda.

Við erum margir orðnir leiðir á þeim frasa frá fjölmiðlafólki og náttúruleysingjum malbiksins að fjárfestingar á landsbyggðinni séu ástæða vandans í efnahagsmálum og svívirðinga gegn landinu, en spyrjum hvort kom á undan, hænan eða eggið?.  Það bærist vart hár á höfði náttúruleysingjana vegna samskonar framkvæmda í næsta nágreni Reykjavíkur.

Sökudólgarnir, hvort sem það eru embættismenn eða útrásarvíkingar eru heimilisfastir á höfuðborgarsvæðinu, þar geisaði fjárfestingaræðið, þar búa höfundar  snilldarlegrar gengisstefnu og frjálsra vaxta og þar búa þeir sem vilja bara smyrja í eitt tannhjól í efnahagsvélinni,  tannhjól hagsmuna höfuðborgarsvæðisins.

"Og allir þeir töfrar, sem Ísland á til,

í óði hans búa sér skjól:

Þar glampar á bunu við blikandi hyl,

þar baðar sig jökull í sól ----."

(Jóhannes)

Á ekki að fara kjósa, eða hvað?.

Ég skil ekki hvað vakir fyrir RÚV með fundarformi því, sem birtist okkur frá framboðsfundi í gærkvöldi. Engin umræða, ekki neitt. Öðruvísi en áður var á Vestfjörðum.

Þetta var hrein og bein niðurlæging fyrir stjórnmála umræðu og stjórnmála lífið í landinu, hreint og beint gjaldþrot hennar með faglegri og innihaldsríkri hjálp stjórnenda þáttarins.

Góður Guð!, hjálpaðu lýðræðinu landinu það er enginn annar en þú sem það getur.

Og þó, það má minnast á það?.

Hin öfuga byggða stefna sem rekin hefur verið svo lengi sem elstu menn muna, og felur í sér að efla stór Reykjarvíkursvæðið bæði atvinnulega og stjórnsýslulega með þeim afleiðingum að svæðið hefur virkað eins og ryksuga gagnvart landsbyggðinni í efnahagslegum og félagslegum skilningi.

 

Hver hefur ekki hlustað á þingmenn stór reykjavíkursvæðisins í umræðum um stjórnsýslu og skipulagsmál mið-hálendisins. Og borgarstjórn Reykjavíkur hefur gæsluvarðhald á, svo litlar sem stórar ríkistofnanir verði ekki fluttar út á landsbyggðina.

Þetta ásamt svo mörgu, mörgu öðru, hefur orðið til þess að fólk á landsbyggðinni er að greiða fyrir farmiða á fyrsta farrými á íslensku þjóðarskútunni en er holað á þriðja farrými í skilningi opinberar þjónustu, hún er ekki fáanleg nema að greiða mikinn viðbótarkostnað hvort sem horft er til heilbrigðisgeirans, menntageirans, orkugeirans, menningargeirans eða annarrar þeirra þjónustu sem landsbyggðarfólk á rétt á.

 "---- Hvort lentuð þið þá í hálfvelgju, hiki

og hugsjónaflótta, góðir menn?

Hefur viljinn, sem bjó í þeim dáðfúsum draumum,

sig dregið í skel fyrir vaxtarins straumum

 

Þeir svari, sem vilja. En sjá hér er landið !

Og sjá hér er fólkið ! Hvað vottast þar ?  ---"

(Jóhannes)

Að þessu verður best snúið við af landsbyggðar fólkinu sjálfu með því að þola ekki órétt í víðtækum skilningi, og krefjast umræðu um byggðarmál og opinbera þjónustu ásamt með endurskoðun skattalaga með það í huga að frádráttur fáist í sköttum vegna ójöfnunar í þjónustu.

Höfum við ráð á vinnu?.

Já - púkarnir á fjósbitanum eru margir og vissulega er erfitt fyrir ríkisstjórnina að kveða fólin niður en það verður hún að gera til að standa undir nafni. Ríkistjórnin hefur nokkra sagnfræðinga innanborðs, en sem betur fer ekki marga hagfræðinga. Skipstjórinn ætti að biðja þá, þ.e. sagnfræðingana, að skoða hvernig Svíar komust efnahagslega sterkust þjóða frá heimskreppunni 1929-1932. Wigforss kenningin segir einfaldlega betra að ríkisjóður framleiði eldspítur sem seljast og veiti atvinnu, en að fylgja kapítalískum óreiðukenningum sem ævinlega fara með lífskilyrði þjóða á ystu nöf með jöfnu millibili.Farið nú að stjórna vitrænt gæskurnar, forðist Sturlunga og burtu með svartnættið, uppþot, niðurrif og nornaveiðar á saklausu bankafólki. Wigforss var fjármálaráðherra svía 1925-1926, 1932-1936, og 1936-1949. Hann var ekki hagfræðingur, en dósent í norrænum fræðum við Háskólan í Lundi. Ég var svo heppin að hlýða á tveggja tíma fyrirlestur Wigforss í Malmö 1963 á stofnfundi Nordisk sosialdemokratisk ungdom. Ekki leyndi sér aðdáun Tage Erlander og Ole Palme á þessum mikla fræðimanni í kynningarorðum þeirra til ungafólksins á þessum ágæta fundi.

Yfirlit um Wigforss  fræði á sænsku.

 

Wigforss teorier.

Ernst Wigforss intog en särställning bland samtida socialdemokrater då han inspirerades av den brittiska idédebatten, såsom gillesocialismen, R. H. Tawney, L.T. Hobhouse, J. A. Hobson. Av amerikaner nämner han själv John Leitch som skrev Man to Man 1920, och som agiterade för socialdemokratisk industriell demokrati. Ett genomgående förhållningssätt hos Wigforss var pragmatism och ett samtida perspektiv, även när han diskuterade ideologiska och historiska frågor. Hans senare skrifter handlade om välfärdsstaten och klasskampen, verk som blev ideologiskt viktiga för den svenska socialdemokratin. Vid sidan av Nils Karleby och Gustav Möller räknas Wigforss till sin samtids stora socialdemokratiska teoretiker.

År 1932 publicerade Wigforss skriften Har vi råd att arbeta, som anger riktlinjerna för den kommande socialdemokratiska ekonomiska politiken. I denna skrift går Wigforss i polemik mot den marxistiska teorin att kapitalismen inte kan lösa en nationell ekonomisk kris. Wigforss menade i stället att staten kunde lösa krisen genom att ge medborgarna arbete i lågkonjunktur, och föra en åtstramningspolitik vid högkonjunktur. Denna skrift räknas ibland som en av 1900-talets viktigaste politiska skrifter, då den inte bara påverkade Gunnar Myrdal vid hans statsbudgetplanering, utan även föregick John Maynard Keynes författande av General Theory (Sysselsättningsproblemet). Herbert Tingsten var emellertid av den uppfattningen, att Wigforss, fastän han var en begåvning och stor politiker, i intellektuellt hänseende främst var en eklektiker som samlade drag från mer självständiga ideologer och ekonomer.

Wigforss höll ett berömt anförande vid 1932 års partikongress, där han angav att partiet hade sin grund i såväl marxism som liberalism, och att båda ideologierna skulle utbytas. Samma år förkastades den traditionella idén om socialisering av produktionsmedlen, mot folkhemstanken med staliga ingripanden i näringslivet, fördelningspolitik och växande offentlig sektor.

Att definiera socialdemokratin och dess förhållande till bl.a. liberalismen i teori och praktik skulle utgöra en huvudfråga för Wigforss under resten av hans liv. I "Om provisoriska utopier" (1958) redogör han respektfullt, påverkad av Karl Popper och Hans Larssons konvergenstanke, för likheter mellan bl.a. den konservative Edmund Burke, liberalen Alexis de Tocqueville och Karl Marx i fråga om synen på samhällsordning och förvandling. "När Burke talar om att ingenting är önskvärt som inte är genomförbart, klingar det ju nästan som de välbekanta raderna hos Marx". I ljuset av människors mångfald, kommer Wigforss fram till slutsatsen att utopier är relativismens motpol, och att då dessa båda är avhängiga varandra kommer det att finnas ett behov av utopier och enighet i och med att värderingarna oundvikligen förskjuts.

Töfravatnið í Stykkishólmi.

Í heitu pottunum í Stykkishólmi  er einstakt vatn sem kemur úr borholu í Hofsstaðlandi um 800 metrum vestan hins sögufræga Helgafellsbæjar, þar sem sem Snorri goði skóp mikla sögu en miklir kvennskörungar ófu söguþræði hennar með ákafa. Hofstaðir er landnámsjörð Þórólfs Mostraskeggs sem segir mikið af í Eyrbyggju. Þórólfi þótti land sitt svo heilagt að þar mátti engin ganga örna sinna og engin mátti þaðan Helgafellið óþvegin líta. Það má því teljast eðlilegt að hinir fornu vættir með Ásana Þór og Óðinn í broddi fylkingar orkuvæddu Hofstaðaland þó nokkuð djúpt niður í berggrunninn, þótt til skamms tíma hafi flestir, með jarðvísindamenn í broddi fylkingar, talið það harla ólíklegt.

Leit að heitu vatni á norðanverðu Snæfellsnesi hófst sumarið 1995 en undirbúningur að leitinni  hafði staðið yfir  frá ágústmánuði 1993.  Leitarsvæðið náði yfir svæðið frá Álftafirði í austri að Gufuskálum í vestri. Strax sumarið 1995 kom í ljós að miklar líkur væri á að finna mætti verulega heitt láhitavatn í Hofstaðalandi ef þar yrði boruð djúp leitarhola. Haustið 1996 var svo boruð rúmlega 900 metra djúp hola sem gaf rúmlega 40 sek/lítra af 87°C heitu og verulega söltu vatni. Þetta salta vatn olli þó nokkuð miklum heilabrotum fyrir okkur sem stóðum að jarðhitaleitinni svo ákveðið var að vísindamennirnir okkar hjá Orkustofnun rannsökuðu notkunar möguleika vatnsins með ítarlegum tæknilegum ferli sem stæði yfir í hálft ár. Meðal annars var framkvæmd rannsókn á efnafræði vatnsins, tæringu, útfellingum, jarðhitaummyndun og efnaskiptum vatns og bergs sem Hefna Kristmannsdóttir deildarstjóri á Jarðefnafræðideild ROS hafði umsjón með.

En Hrefna hafði árið 1994 séð um fyrir Orkustofnun í samvinnu við Útflutningsráð  verkefni sem miðaði að því að rannsaka möguleika á "heilsuferðamennsku", bæði hvað varðaði auðlindir og markaði. (Hrefna Kristmannsdóttir, 1992) og kynningar­bæklingur (Útflutningsráð og Orkustofnun, 1994). Hrefnu þótti Hofstaðavatnið falla vel að skilgreiningum um heilsuvatn og spurðist það út til bæjarbúa. Það varð til þess að hinn knái sjómaður og altmugligmann Heimir Kristinsson í Stykkishólmi sem barist hafði lengi við erfiðan Psoriasis sjúkdóm ákvað að prófa vatnið. Heimir notaði fiskikar sem bað og kom því fyrir við holuna, erfiðast var að ná kælingu á vatnið. En með mikilli þrautseigju tókst þetta allt hjá Heimi og það sem var mest um vert var að Heimir taldi sig hafa mikla líkn af þessum böðum.

Að lokum varð þar mikil baðstaður öllum opin,allann sólarhringinn,öllum til mikilar ánægju og mörgum að sögn þeirra sjálfra til mikils gagns vegna húðsjúkdóma.

Auðvita er það engan vegin ljóst hvaða gagn megi vera af þessu vatni til heilsulækninga og seint munu læknavísindin viðurkenna notagildi vatnsins ef að líkum lætur. Því ætla ég leikmaðurinn sem fæst um þann þátt að fjalla. Hinnsvegar þótti mér með ólíkindum hvað margir það voru sem gagn höfðu af böðun í þessu salt ríka vatni, að eigin sögn.